Pomysł św. Augustyna

augustyn2Augustyn urodził się 13 listopada 354 roku w Tagaście, w Algierii. W szkołach Tagasty, Madaury i Kartaginy zyskuje kolejno stopnie: litterator, grammaticus i wreszcie rhetor. Jako nauczyciel retoryki pracuje w Kartaginie, w Rzymie, w Mediolanie. Naucza przez 12 lat. W tych latach staje się namiętnym poszukiwaczem prawdy i miłości. Szybko schodzi jednak na bezdroża.
W roku 373 pod wpływem lektury Cycerona „Hortensius” budzi się w jego sercu tęsknota za nieśmiertelną prawdą. Pierwszy krok okazuje się fatalny: przyjmuje i pociąga za sobą uczniów do manicheizmu. W roku 386 spędza ferie u swego przyjaciela Verecundusa w Cassiciacum pod Mediolanem. Pilnie słucha kazań św.Ambrożego, nawraca się. Znowu pociąga za sobą przyjaciół i na Wielkanoc 24/25 kwietnia roku 387 przyjmuje wraz ze swym synem Adeodatem i przyjacielem Alipiusem chrzest św. Sprawia tym ogromną radość swej matce Monice.
Jak gdyby urodzony z predyspozycją do życia wspólnego w bratniej miłości, po powrocie do Tagasty, sprzedaje majątek i realizuje swe dawne marzenie o założeniu czegoś w rodzaju klasztoru-akademii. Przeżył 3 lata w tej wspólnocie (388-391). Zyskuje rozgłos. Niemal porwany w czasie podróży, zostaje wyświęcony na kapłana.
Słowo „reguła” (od łac. regula) oznacza zbiór podstawowych przepisów dotyczących codziennego życia zakonnego. Najczęściej regułę ustanawiał lub przyjmował założyciel zgromadzenia. Za najstarszą uznaje się regułę stworzoną przez św. Pachomiusza. Najbardziej znane reguły zakonne to Reguła św. Augustyna, Reguła św. Benedykta, Reguła św. Bazylego i Reguła św. Franciszka. Po wieku XV nie powstała już żadna reguła w sensie dawniejszym, tworzyły się jednak nowe zakony i zgromadzenia. W tych instytutach prawo zasadnicze stanowią konstytucje.
Zakon Kanoników Regularnych Laterańskich wywodzi się z tzw. biskupich wspólnot kleryckich tworzonych od IV wieku. Wśród tych wspólnot jedną z bardziej znanych jest wspólnota utworzona przez św. Augustyna w Hipponie. Święty Augustyn jako biskup zorganizował w swoim domu biskupim klasztor, a swoje przemyślenia i doświadczenia zapisał w regule. Życie zakonne winno się według niej cechować jednością we wspólnym życiu, zaś poszczególne wskazania są bardzo praktyczne i dostosowane do apostolskiego charakteru życia zakonnego. Zasady w niej są proste i może dlatego genialne w swej wymowie, gdyż autor zaleca zakonnikom trzy podstawowe elementy: modlitwę, posłuszeństwo i pracę. Dla wielu osób świeckich styl życia według reguły utożsamiany jest niekiedy z rezygnacją z własnej wolności. W istocie jest jednak odwrotnie. Zawarty jest tu element rezygnacji z samego siebie, ale jest to jednak rezygnacja z ulegania własnym pożądaniom oraz własnym zachciankom. Dlatego to pozorne zniewolenie zawarte w podporządkowaniu się regule jest w rzeczywistości  próbą wyzwolenia się z własnych słabości i żądz, dążeniem do rozpoznania i realizacji własnego powołania. Reguła to zbiór różnych środków mających zakonników umacniać w wierze, nadziei i miłości. Reguła ustanowiona i zatwierdzona przez Kościół daje gwarancję, że wybrana droga prowadzi do celu, że człowiek wstępując na tę drogę, jeśli będzie wytrwały i będzie postępować zgodnie z ustanowionymi zasadami, to nie zostanie zwiedziony.
Człowiek jest istotą grzeszną, skłonną do upadku i łatwo oddala się od Boga. Życie zaś zgodnie z regułą ma temu przeciwdziałać. Jeśli komuś  jest dane doświadczenie Boga to pragnie trwać w Jego bliskości. Bóg każdemu z nas daje się poznać, niestety człowiek często nie potrafi rozpoznać Go w małych zdarzeniach. Dlatego nie trwa przy Nim, lecz stopniowo, niezauważalnie dla samego siebie, oddala się od Boga. Dobrym sposobem zapobiegania temu oddaleniu się  od Boga jest życie według reguły. Inaczej mówiąc, złożenie ślubów to próba trwania przy Bogu, to próba zatrzymania Boga w swoim sercu, a także pragnienie jeszcze głębszego z Nim zjednoczenia. Życie według reguły staje się pragnieniem duszy, staje się drogą  do Pana Boga, jest źródłem sensu życia. Jeśli komuś  jest dane poznać blask prawdy, to nie chce zstępować z tej drogi. Reguła pozwala uczynić pewne wybory nieodwracalnymi. Podstawowy wymóg zawarty w regule to naśladowanie Jezusa. Służenie Mu z czystego serca i dobrego sumienia. Jest to wymóg zasadniczy, niezależny od tego, jaki ktoś wybierze zakon czy zgromadzenie. Zawiera się w nim uznanie Jezusa za Pana i powierzenie Mu całego życia. Rezygnacja z własnego ja ujmowana może być jako śmierć starego człowieka, a zarazem narodziny nowego człowieka. W regule znajduje się szereg przepisów określających codzienny i wspólnotowy sposób życia. Jedną z najważniejszych cech reguły jest ponadczasowość. Nie ma w niej nic, co wiąże ją  na stałe z konkretnym miejscem czy mentalnością. Jej duch ukryty jest w miłości, prostocie i milczeniu, jest on ewangeliczny i uniwersalny. To dzięki tym cechom w minionych wiekach, często tak bardzo różniących się od siebie, umożliwił różnym ludziom całkowite oddanie się Bogu.

Udostępnij

Share on facebook
Share on google
Share on twitter
Share on linkedin
Share on pinterest
Share on print
Share on email